costa rica deel 1

ola amigos,

Hier volgt een verslag over onze eerste 2.5 weken in costa rica. Tzal 1 van de laatste verslagen zijn want we hebben nog minder dan vier weken te gaan voor we terug thuis zijn. We zullen waarschijnlijk wel nog een dikke week of meer in dit land vertoeven en dan hebben we nog de rest van de tijd om in panama, het laatste land van deze reis, rond te reizen.

We zijn nog een paar dagen in san juan del sur in nicaragua gebleven om gewoon lekker niks te doen. Het was daar eigenlijk wel nog leuk, relaxt en het zonnetje kwam weer piepen. Kenneth heeft nog wat gesurfd en ik heb het eens geprobeerd maar heb vooral veel zeewater binnengespeeld.

Toen we uitgerust waren zijn we dan de grens overgegaan. Dat zijn altijd van die vermoeiende dagen. Er zijn maar twee grenzen met costa rica en penas blancas is de populairste dus het was er druk en erg verwarrend. Er stond al vroeg op de dag een gigantische rij om nicaragua buiten te gaan en je werd constant lastig gevallen door mannen die je de nodige immigratiepapieren wilden verkopen. We kennen ze al, die locals die een graantje willen meepikken. Ze zeiden je dan dat je die papieren echt nodig had en moest invullen voor je aan het loket was en dat was wel waar maar daar hebben we nog nooit voor moeten betalen hoor. Kenneth liep gewoon naar het loket en kreeg de papiertjes for free. Nah. Toen dat alles achter de rug was, was het wachten op een bus. Onze eerste bestemming was te ver om er in 1 dag te geraken dus maakten we een stop in Liberia. Een modern stadje dat niet slecht was om er een avondje te verblijven. Daar moesten we ook achter onze eerste colones. De centjes van costa rica. De prijzen van hotels en tours zijn vooral in dollars aangegeven dus daar kon je ook makkelijk mee betalen. 1 euro is 670 colones. We kunnen nu nogal een beetje hoofdrekenen we!

Costa rica is een prachtig land!! Het is er wel een groot verschil met de rest van de centraal amerikaanse landen. Duidelijk veel meer gericht op het toerisme en op sommige plekken een beetje veramerikaniseerd. Gelukkig niet overal hoor. Maar de infrastructuur is toch al wat beter en de straten properder. Je ziet amper nog koloniale gebouwen maar wel heel veel groen. Ook in de portemonee valt het verschil duidelijk op maar wat je hier wel meer hebt zijn hotelletjes met keukens en er zijn ook veel supermarkten dus hebben we ons budget wat kunnen redden met vooral veel ons potje te koken. Gelukkig ook want er staat iets te veel rijst met zwarte bonen en gefrituurde banaan op de menukaarten.

Het zijn ook vooral de tours en ingangsprijzen die je wat armer maken. En ook al is costa rica niet zo een heel groot land, er is toch een hoop te zien en te doen. Voor elk wat wils. We zouden hier gerust langer dan een maand kunnen doorbrengen. Er is vooral een rijkdom aan natuurgebieden met exotische planten en dieren. Voor de natuurliefhebbers is het er een paradijs want er zijn niet minder dan 26 officiele nationale parken. Dat is toch de grote reden waarom wij dit land wilden zien.  Het is er alleen niet makkelijk voor ons budgetreizigers om bepaalde plekken te bereiken. Jammer genoeg zijn veel parken nogal moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer en de logees errond enkel bestemd voor miljonairs. Een auto huren is verre van goedkoop dus hebben we toch een paar speciale plekjes moeten laten. We doen dat wel later eens als we een vette opslag krijgen op het werk of zo... ;-) Gelukkig zijn de bekendste parken en steden makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer.

Na onze stop in liberia hadden we toch bijna een hele dag nodig om tot in santa elena (monteverde) te geraken. Een dagje reizen in drie verschillende bussen. De bussen zijn mooi op tijd, ze zijn vrij modern(al wil dat niet zeggen dat ze ze niet meer volstampen) en er zijn weer echte busstations. Toen we in het mooie santa elena aankwamen was het er mistig, regenachtig en koud! Dat hadden we niet verwacht maar azo konden we onze trui nog eens gebruiken. Het dorpje ligt op 1400 m hoogte, heel vaak tussen de wolken en het regent er veel te veel maar het heeft iets gezelligs en de omgeving is PRACHTIG. We moesten daar zijn om het 26 000 hectare grote beschermde nevelwoud van Monteverde te bezoeken. Dat is 1 van de mooiste natuurgebieden in latijns amerika. Net door die hoge ligging en hoge vochtigheid is de flora er prachtig en sprookjesachtig. Hier noemen ze dat gebied een cloud forest. De bomen zijn bedenkt met mossen, varens, bromelias en orchideen. Het is gewoon zo ongelofelijk groen! En in een bos horen natuurlijk ook veel beestjes. Vooral de vogelliefhebbers zouden hier zot worden.  Dan heb je naast Monteverde een gelijkaardig nevelwoud dat ook santa Elena noemt en het is dat bos dat we bezocht hebben. Mede doordat het er net hetzelfde uitziet maar niet wordt platgelopen door toeristen zoals in Monteverde. We hebben dit deels met een gids gedaan. Dat doen we niet vaak maar hier was het toch heel erg de moeite. Hij heeft ons zoveel plantjes en diertjes kunnen tonen die ons zelf nooit zouden zijn opgevallen. We kregen wat  tips om dieren op te sporen dus dat kwam later nog van pas. We hebben door hem ook(vogelliefhebbers hou je vast) een quetzal gezien. Dat is de nationale vogel(en munteenheid) van guatemala maar je kan ze meer zien in costa rica. Het was echt niet het seizoen om ze te zien maar onze gids zijn grote hobby was rarara.....vogels... en gewoon al door het horen van het geluidje van de babyquetzal kon hij de papa opsporen. We konden ze door de telescoop van de gids goed zien. Wat een paradijsvogel! Jammergenoeg geen fotos. Na onze gidsbeurt zijn we nog op eigen houtje in het bos gaan wandelen. Het bleef gelukkig droog en er we kwamen weer geen mens tegen. We konden zelf ,behalve tientallen kolibris aan de ingang, geen dieren meer spotten maar het is echt waar een wonderlijk sprookjesbos daar!

Buiten deze twee grote parken zijn er nog een heleboel prive terreinen. Kleinere stukjes bos waar er ook wandelroutes voor het publiek zijn aangelegd en waar flora en fauna worden beschermd. We kozen hidden valley uit om in te gaan wandelen.  Er waren weeral geen andere mensen, dus minder lawaai en meer kans om dieren te zien. En wat hebben we dan gezien? Heel veel kapucijnapen Je weet wel dat aapje van ross in friends.  Het leek zel of ze ons achtervolgden. Als je teveel naar ze keek of als ze zich bedreigd voelden dan plasten ze op je kop. Haha. We zagen een agouti(Het leek wel een supercavia). kolibris, een gigantische blauwe vlinder, grote mieren, rare vogels en mooie junglebomen. Twas dus de moeite om eens naar daar te gaan.  We hebben in datzelfde gebied een gegidste nachttour gedaan om wat nachtdiertjes te kunnen zien maar het was geen groot succes. Het regende met bakken en de padjes waren geen modder meer maar diepe plassen. We zagen enkel wat wandelende takken en een luiaard die hoog in een boom hing. Een mierenberg, een slapende vogel en een paar gewassen mensen. Geen pumas of jaguars. dedju ;-)

Na montverde gingen we naar la fortuna. We deden dit met de populaire jeep- boat- jeep tour. Klinkt cool e? Maar het was eigenlijk een minibus, bootje, minibus tour. Het is de makkelijkste en mooiste manier om tussen die twee plekken te reizen. Ook al liggen ze niet ver van mekaar, de wegen daar zijn nog altijd verschrikkelijk en het zou veel langer duren om met de bus te gaan. Het was inderdaad een prachtige rit. We deelden de auto en boot met een koppel en hun superschattige dochter uit L.A.(hebben we al gezegd dat er hier veel amerikanen zitten?). Je kon de vulkaan van ver al zien en vooral tijdens de boottocht op het meer arenal was het zicht super! La fortuna is het stadje waar je naartoe moet om de actieve vulkaan Arenal en het park errond te bezoeken. Het is 1 van de tien actiefste vulkanen ter wereld en dat hebben we gemerkt. Om de zoveel tijd, soms minuten, soms uren dan barst hij een beetje uit. Ons hotel had een megazicht op de vulkaan en je kon er gewoon uren naar kijken. We hebben nu al heel wat vulkanen gezien en het verveelt gewoon niet. Ze zijn zo fascinerend. Deze mocht je uiteraard niet beklimmen wegens de onvoorspelbaarheid van de uitbarstingen. We zijn een dag naar het nationale park errond geweest en daar kon je de vulkaan goed horen en ook voelen uitbarsten. Er kwam altijd veel rook uit maar lava hebben we weeral niet gezien. We deden een avondtour met Mr lava lava man naar de andere kant van arenal omdat de lava naar daar vloeit en in het donker moet je dan die mooie rode gloed zien. Helaas begon het ineens te onweren en weg was het zicht. La fortuna is ook bekend omwille van de vele poepsjieke warmwaterbronnen maar dat hebben we gelaten. We zijn enkel nog een dag naar een waterval in de jungle geweest waar je ook kon zwemmen en naar een privebos waar we mini felgekleurde gifkikkers, de rode oog boomkikker(die zo mooi boven onze pagina pronkt) ,luiaards en vlinders hebben gezien. Die gifkikkers zijn zo cool. Soms kleiner dan je duimnagel. Deze van de fotos noemt blauwe jeans gifkikker.

En dan was het tijd om eens iets te doen dat we al langer wilden doen. Raften! Dat kreeg ik van kenneth kado voor mijn verjaardag. Blijkbaar was er een bedrijf(exploradores outdoors) dat je kwam ophalen in fortuna om te gaan raften op de rivier pacuare en je daarna kon afzetten aan de caraibische kust. Wat zowiezo onze volgende bestemming was. Het raften was zalig!!! Kenneth had dat al eens gedaan maar twas voor mij de eerste keer. We deden graad drie tot vier wat op momenten al vrij heftig was. We kregen er nog een flinke schep zon bij en ook het zicht op de jungle rondom de rivier was mooi. We zaten met 7 in zo een rubberen bootje. Een pools koppel, wij, twee meisjes van Ierland en onze begeleider. Je zit op het randje van de boot met je eigen peddel en de begeleider achteraan roept dan wat je moet doen. De mensen links moeten peddelen, de mensen rechts peddelen, achteruit peddelen, en soms wanneer het te wild werd allemaal bukken en vasthouden!! Dat peddelen doe je dan maar een paar seconden zodat de boot bijgestuurd is om dan vervolgens weer meegevoerd te worden door de stroming. Twas in ieder geval makkelijker dan ik eerst dacht en ongelofelijk geestig. We zijn er niet uitgevallen. Een perfecte dag totdat we naar de volgende stad werden gebracht. Het ging maar 2 uurtjes duren en het zijn er 8 geworden. We moesten via een belangrijke havenstad naar cahuita en ze hadden er niks beters op gevonden om daar een brug te vervoeren. Op vrijdagmiddag wanneer iedereen naar huis gaat, op de drukste snelweg van het land dat een tweevaksbaan is, vol camions. Je kan het al raden. Een monsterfile. Doordat het dus een tweevaksbaan is begonnen alle chauffeurs die de camions voorbijstaken de weg voor de tegenliggers te blokkeren en in no time zat alles vast. Het duurde nogal voor de politie zich ermee kwam bemoeien. Of totdat ze door hadden dat er eigenlijk een groot probleem was. Tegen donker lagen er al mensen op straat te maffen. We zaten met onze ploeg van het raften in hetzelfde busje, het was nog gezellig en we hadden geen haast dus zo erg was het voor ons nu ook weer niet. We wandelden tussen de file door nog naar een bar om met een imperial biertje de hele miserie aan te schouwen. Tegen 22u waren we dan in puerto viejo. We gingen daar oorspronkelijk niet naartoe maar omdat iedereen in de auto naar daar ging, gingen we ineens mee. Twas al moeilijk genoeg geweest voor de chauffeur. We sliepen dan met de ganse ploeg van de raft in hetzelfde hotel. Puerto viejo is een populaire bestemming aan de caraibische kust om uit te gaan en te surfen. Het viel al enorm op dat de caraibische kust een andere wereld was. De bevolking is meer zwart, de sfeer is erg relaxt, er is veel reggea, rastakleurtjes, stoffige padjes, en het is er nog niet zo zwaar uitgebuit door het toerisme.

De dag erna gingen we met de bus naar het gehucht Manzanillo. Helemaal in het oosten,letterlijk aan het einde van de caraibische kust. De baan stopt plots in het kleine dorpje met drie restaurants, een bar en wat hotelletjes. Dan is er een nationaal park en dan heb je panama. We vonden het daar zo leuk dat we er vier nachten zijn gebleven. Het park was een ware jungle waar we een paar keer in gingen wandelen en de stranden ernaast zijn heel erg verlaten. Het zijn zo van die robinson stranden. Ongerept, vol takken, kokosnoten, palmbomen, krabben, schelpjes, blauw water, met een mega jungle net ernaast en vooral bijna geen mens. Het weer zat wel niet altijd mee maar we hebben daar genoten! Mijn verjaardag was ook ineens daar te doen. In de bomen van het bos rond het dorp kon je veel brulapen horen en we hebben ze ook eindelijk eens gezien vanop het terras van ons hotel. We gingen vanuit Manzanillo ook eens een dagje met de fiets terug naar puerto viejo wat een hele mooie fietstocht was en we bezochten jaguar, het opvangcentrum voor dieren. Je kon er veel slangen, toucans en wilde katten zien. Ze hebben er een bushmaster. De gifstigste slang ter wereld. En dat leeft hier in de jungles! Er waren ook babybrulaapjes en baby luiaards die je mocht strelen en vasthouden. Ooooh dat was zo lief. Maar ze hebben mij gebeten en toen vond ik ze zo lief niet meer. ;-)

Toen we het er wel gezien hadden, gingen we met de bus naar cahuita. Nog een lief dorpje aan dezelfde kust. Een beetje groter dan Manzanillo maar wel nog altijd in dezelfde sfeer.(zwart, reggea, luieren,..) Er was een nationaal park naast het dorp waar we helemaal weg van waren. Je had er ook trails door de jungle die net naast de stranden liepen maar alles was hier gewoon nog paradijselijker, met nog meer dieren.

Er waren honderden brulapen,kapucijnapen,wasberen,hagedisjes, krabben,slangen, luiaards, ... En op de stranden kon je weeral lekker alleen onder de schaduw van een palmboom gaan liggen. Kun je het geloven dat het weer moeilijk was om weg te gaan? We hadden er ook ineens veel geluk met het weer. Aan de caraibische kust is er niet echt een regenseizoen. Het regent er eigenlijk heel het jaar door veel maar deze maandjes minder. Ideaal! In de rest van het land heb je meestal wel zon op de dag maar tijdens de middag is het dan ineens gedaan. Het onweert nogal vaak en als het regent dan regent het ineens goed! We dachten ook dat het echt bloedheet ging zijn in costa rica maar tot nu toe is dat al allemaal vree goed meegevallen. Het regenseizoen is hier dan toch nog zo slecht niet. Godzijdank!

Na cahuita gingen we naar tortuguero. Dat betekent Schildpaddenplaats. Dat dorpje en ineens ook nationaal park ligt aan de westelijke kant van de caraibische kust, meer terug naar nicaragua toe.(kweet het we waren rare toeren aan het doen). Je kan het enkel per boot bereiken. We deden dit met een boottocht van 4 uur om de 65 km te overbruggen. Het was wat prijzig maar zo de moeite omdat je via smalle kanalen tussen heel wat groen vaart.  Ze noemen het er een beetje de amazone van centraal amerika. We zagen krokodillen, alweer luiaards en aapjes en grote hagedissen. En dan ben je ineens in Tortuguero. Een erg afgelegen, klein dorp met een raar sfeertje. Een mengeling van tourgroepen, zelfstandige reizigers, gidsen, dronkaards, nuchtere locals, straathonden en kleine huisjes. We hadden wel wat toeristen verwacht maar zoveel op zo een kleine plaats? Het was net weekend, het is er nu hoogseizoen om schildpadden te zien en dus alles zat vol. Gelukkig hadden we een hotel gereserveerd. Je gaat dus vooral naar daar om schildpadden te zien. Grote zeeschildpadden. Het nationaal park wordt begrensd door een lange strook ongerept strand waar vier soorten schildpadden hun eieren komen leggen tussen juli en oktober. Van dit proces kun je getuige zijn. Enkel wanneer het donker is en enkel met een gids omdat je na 18 u niet meer op het beschermd strand mag komen. Ze sturen eerst schildpadspotters het strand op en komen dan melden waar er 1tje is en wanneer je mag gaan kijken. Pas wanneer ze haar eieren legt kun je gaan kijken want dan kruipen ze niet meer weg. Ik was zo geschrokken toen ik de eerste zag. Zo grooooooot! Ze worden tot 1.5 meter lang. We hebben enkel 1 soort gezien. De groene zeeschildpad. Even een woordje uitleg over het gebeuren. Ze komen aan land, graven een diepe put, gaan daar op zitten en leggen dan 100 tot 130 kleine eieren. Dan graven ze de put toe en gaan ze weer naar zee. Dit duurt 2 uur. Na 60 dagen komen de schildpadjes uit en moeten ze zelf hun weg naar zee zien te vinden en verder hun plan trekken. Slechts 1 tot 3 procent overleeft dit! Wanneer ze over het strand kruipen om eindelijk in zee te zijn, zijn ze zo kwetsbaar aan allerlei roofdieren. Je had onze gezichten moeten zien toen we de monsterschildpadden hun eieren zagen leggen. Met open mond zaten we daarnaar te kijken. Je kan het echt van zo dicht zien. De gids heeft een infraroodlichtje bij zich want een taslamp zou enorm storen voor die beesten. We hebben er dus ook geen fotos van kunnen trekken e. Maar het was echt wonderbaarlijk!!!Dat maakte het wachten in de regen meer dan waard. We zijn daarna nog een dagje blijven niksen. We gingen wat luieren op het strand en overal zag je de sporen van de schildpadden van de vorige nacht.

Na tortuguero hebben we een ganse dag gereisd om tot aan de pacifische kust, in quepos waar we nu zitten, te geraken. Het was feestdag en de bussen van san jose reden niet allemaal meer. San jose is de hoofdstad maar daar wilden we absoluut niet blijven dus hebben we grote ommetoeren gemaakt om hier te geraken. Een dagje reizen van 14 u. Alstublieft!! en nu rusten. ;-)

Tot later!!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx