nicaragua

hoooola,

Alles goed in la sunny belgique?  Ziehier het verslag van onze 17 dagen in rainy nicaragua.

Na een dagje van 18 u lang bussen door guatemala, el salvador en een stukje honduras zijn we al goed en wel maar stikkapot rond 22u aangekomen in het koloniale stadje Leon. Van het uitzicht hebben we niet veel kunnen genieten want er was net weer een tropische storm aan de gang en er was dus enkel veel water te zien. We vonden nog snel iets om te slapen en werden de dag erna alweer vroeg gewekt door de ruziemakende dochters van de familie. We zijn dan maar een ander hotel gaan zoeken en het bleek al snel dat nicaragua duurder was dan verwacht. Voor slaping betaalden we steeds toch meer dan in guatemala. Dan zijn we nog achter centjes geweest en de munteenheid is hier de cordoba. Maar je kan hier ook met dollars betalen en als ze je een prijs meedelen is het ook meestal in dollar. Het stikt hier dan ook weer van de amerikanen e. Het eten is gelukkig nog heel goedkoop en als je lokaal wil eten dan moet je een grote eetlust hebben naar bonen en rijst. Gallo pinto is een typisch gerecht en bestaat uit rode bonen met rijst. Maar de sandwiches zijn gelijk bij ons en ze doen ook al overal frieten of gefrituurde bananen bij.

Dan zijn we het stadje leon wat gaan uitkammen en de nicaraguaanse sfeer gaan opsnuiven. Het is best een mooie oude stad met veel kerken en ook veel echter dan bijvoorbeeld antigua dat al bijna helemaal door buitenlanders is overgenomen. We bevonden ons ineens in het echte centraal amerika. Qua cultuur viel het verschil met guatemala al snel op. Hier geen mensen in traditionele kledij meer, maar westers en vriendelijker maar er is nog altijd erg veel armoede. Hier zagen we ook nergens geen tuk tuks maar wel veel paard en kar. Veel bussen zijn gewoon pick ups of dezelfde amerikaanse schoolbussen zoals in guatemala maar dan niet zo felgekleurd en met betere chauffeurs. Rondreizen is hier ook weer spotgoedkoop en makkelijk.  Maar uiteraard weer als sardientjes in een blikje.

Dan zijn we op zoek geweest naar een goed tourbureau omdat we toch wel heel graag nog eens een trektocht wilden doen. We vonden een perfecte organisatie quetzaltrekkers genoemd. Zij hebben meerdaagse hikes naar de omliggende vulkanen, werken met vrijwilligers en je centen gaan naar de omliggende schooltjes en straatkinderen. Afzien om een goed doel te steunen.  Count us in!

We konden wel pas een paar dagen later vertrekken dus hadden we nog wat tijd om naar las penitas te gaan. Dat is het strand zo een 20 km van leon aan de pacifische kust. Nog wat gaan relaxen voor we gingen afzien. Het strand is er vrij zwart(vulkanische omgeving) met een zee van supergolven en een wilde stroming. Er zijn niet zoveel hotels en restaurants, weinig volk en bijna geen bewoning errond. Het strand is heel eenzaam en af en toe zag je pelikanen over de golven schuren. We hadden gelukkig wat zon, een paar hangmatten en relaxte mensen rond ons. We leerden er ook twee canadese zusjes kennen die dezelfde trektocht gingen meedoen. Twas wel leuk om te spelen in het water want je werd elke keer terug op het strand gesmeten door de sterke golven.

Na las penitas keerden we terug naar leon. We moesten onze rugzak nog maken voor de tweedaagse trektocht en natuurlijk goed slapen. Van dat slapen is niks in huis gekomen want blijkbaar was er een slaapzaal naast onze kamer waarvan de muurtjes flinterdun waren en waar een hele bende lokale giecheltrienen in zat dat een avondje ging stappen. We dachten nog dat ze wel lang gingen wegblijven maar helaas om middernacht was het weer lawaai allom en hebben we tot vier u niet kunnen slapen. Om vier u moesten we ook opstaan. We waren gelijk nog ni redelijk pissed. De gasten die er werkten vonden het nodig om gewoon mee te doen. Nooit naar el alberque gaan!

In het tourbureau moesten we dan nog elk een slaapzak, tent, eten en zeven liter water in onze rugzak draaien(zwaaaaaaaar),ontbijten en de groep leren kennen. We waren met dertien. 2 vrijwilligers die ons gidsten, een familie uit iran dat in amerika woont, twee zusjes en een kerel uit canada, het lief van een van de gidsen uit zwitserland, een gast uit amerika dat misschien ook als vrijwilliger wou werken en wij. Het was een grote maar leuke bende.

Rond leon is er een vulkanisch gebied dat los marribios noemt. Ik dacht dat er zo een tien vulkanen waren die allemaal op een rijtje liggen. Keuze genoeg dus maar we kozen voor de tweedaagse hike op de el hoyo vulkaan. We begonnen met een klim op de cerro negro. De jongste, zeer actieve en volledig zwarte vulkaan in nicaragua. Hij is rond de 700m hoog en is heel populair bij dagtrippers om erop te gaan volcanoboarden. Ja echt met een soort snowboard op al die vulkanische steentjes naar beneden te glijden. Sommige gaan heel snel en andere geraken amper vooruit. Dat hebben wij niet gedaan maar zijn wel tot aan de krater gewandeld en daarna naar beneden gelopen wat ook wel heel spectaculair was. Boven heb je een dubbele krater met zeer veel kleuren van de mineralen en er komt nog zeer veel rook uit. We vonden ze ergens nog mooier dan pacaya in guatemala.

Na de cerro negro begonnen we aan onze tocht bergop richting top el hoyo. Met de zware rugzak en de zon in onze nek was de tocht best hard. Het ging zeer langzaam vooruit maar het was ergens toch weer aangenaam om af te zien tussen al dat groen, tussen koeien, met mooie verzichten en ondertussen een babbeltje te slaan met de rest. Ik denk dat we een uurtje of vier hebben geklommen om dan bijna de top te bereiken en onze tent op te slaan. Het zicht was fenomenaal. Je zag wat verder het managua meer met daarnaast de lichtjes rokende en perfecte momotombo vulkaan, zijn kleinere versie(momotombito) in het meer, lagune asososca waar we de dag erna naartoe zouden wandelen en het perfect ronde gat van de sinkhole net boven ons. (de fotos zijn zalig!! zie leon en omgeving). We hadden niet verwacht dat deze trektocht ons zoveel moois in twee dagen ging brengen. We hadden ook wel geluk met het weer. Toen we boven waren begon het in de verte al goed te rommelen maar de regen, donder en bliksem ging steeds vlak voor onze vulkaan voorbij en trakteerde ons savonds op een schouwspel van duizenden bliksemstralen. We roosterden nog marshmellows boven het kampvuur en gingen zeer vroeg slapen want iedereen was kapot.

De dag erna stonden we bij zonsopgang op(5u) en het zicht was weer ni normaal! De rest van de dag moesten we vooral naar beneden wandelen. Met een vulkanische grond vol losse kleine steentjes is dat toch niet zo simpel want je moet erg je best doen om ni ineens naar beneden te glijden. Door het regenseizoen was alles ook zo mooi groen en dichtbegroeid. De zon scheen op onze kop en het zweet stroomde er weer uit.  Na vier uur bereikten we lagune asososca. Wauw wat een plek dat dat weer was. Een kratermeer met helder water en met groen omringd. Het zwemtje kwam goed van pas maar het water was niet zo verfrissend daar het zo door de zon opgewarmd was. Na het eten was het nog een klein klimtje naar boven en dan wandelen tot aan de bushalte. We moesten twee verschillende bussen nemen en dan nog een pick up tot aan het centrum van leon. De locals zullen weer wat gedacht hebben met al die naar zweetruikende toeriesten op hun busjes. Daarna hebben we afscheid genomen en rap een hotel gezocht om te kunnen douchen.  We zijn toen naar een goed restaurant geweest waar we eens wat duurder(6 euro) gegeten en gedronken hebben.

De dag erna was vooral ik super super stijf. We hadden leon nu wel gezien en zijn dan naar granada vertrokken. Eerst in een minibus richting managua(de hoofdstad waar je ook niet wil blijven) en dan in een grotere bouwvallige bus richting granada. Het heeft de hele tijd gegoten. Granada beviel ons al vanaf de eerste seconde. Alweer een mooie koloniale stad met oude gebouwen, kerken, paardekarren, plazas,..... Deze keer vergelijkbaarder met antigua want er zijn ook weer meer buitenlanders die er een zaak hebben maar tvalt nog mee. Het was alleen weer veel duurder en ze hebben er de vervelende gewoonte om in elk restaurant en hotel weer tax en service bij te rekenen als je moet betalen. Soms tot 25 procent! We vonden een leuk hotelletje bij een supervriendelijke familie. Het centrum heb je snel gezien dus zijn we weer op zoek gegaan achter een tourbureau om te kijken wat we de volgende dagen allemaal konden doen.  Bij leo tours vonden we interressante dingen. De eigenaar Leo bleek ook nog eens een hele toffe gast de zijn. We kozen voor een dagtour naar masaya om de artisanale markt maar vooral de actieve vulkaan te zien en de dag erna voor een boottour van vier uur door las isletas. Een eilandengroep in het meer naast granada.

Die avond wanneer we voor de eerste keer gaan eten zijn in granada kwamen we in aanraking met de armoede die er in nicaragua heerst. Er zijn vooral veel straatkinderen en in granada lopen ze savonds rond in de straat met al de toeriestenrestaurants om geld en eten te vinden. Ze doen ook wat breakdance en circusacts, of verkopen sigaretten en chocola om centjes te verdienen maar velen wachten gewoon tot je klaar bent met eten om dan je restjes te komen ophalen. We hadden vrij veel eten over en hebben ze dus dan ook weggegeven aan die arme stakkers.

De dag erna gingen we op tour naar masaya. Er was ook een tourgroep dat hetzelfde geboekt had dus waren we met zeer veel. In masaya heb je de bekende artisanale markt. Zowaar de enige plek in nicaragua waar je een grote keuze aan souveniers hebt maar we kregen slechts een half u de tijd(misschien maar beter ;-) ) Dan gingen we naar de masaya vulkaan. Ook wel de gates of hell genoemd. oeoeoeoeoe . Dit is een zeek actieve vulkaan met veel kraters waarvan 1 constant veel rook uitstoot en soms ook lava. Tegen donker gingen we naar een vleermuizengrot omdat de vleermuizen dan en masse uit de grot komen vliegen. We stonden er net naast en je zag niet veel maar je hoorde en voelde ze toch wel rakelings naast je vliegen. Je kan er toch wel veel zien op de fotos. Zeer speciale ervaring.

Na de batcave was het aan de oude lavatunnels. Met elk een helm en een taslamp bij de hand zijn we daar even doorgelopen. Tijdens de oorlogen verstopten er zich daar ook veel families en kinderen. Al onze lichtjes gingen een minuutlang uit om te beseffen hoe donker en hard het voor die mensen moet geweest zijn.  We gingen nog eens in de krater van de vulkaan piepen omdat je de gloei van de lava door de rook door wat kon zien.

De volgende dag hebben we eerst naar de halve finale van het voetbal gekeken. En dan zijn we op boottoer geweest naar de eilandjes. We waren nog met drie grappige oudere mensen van costa rica. Die eilandengroep bevat veel kleine eilandjes waarvan sommige zijn opgekocht door welgestelden om er een poepsjieke villa op te bouwen, anderen zijn nog bewoond door arme families. Zeer contrastrijk maar een mooi gebied vol groen en met veel vogels. Er is ook een eilandje waar enkel wat aapjes op leven. Op een eilandje van arme families konden we een pintje drinken terwijl we genoten van het zicht en kregen we ook een verse kokosnoot om op te drinken.

De dag daarna zijn we op daguitstap naar lagune apoyo geweest. Alweer een mooi kratermeer waar je lekker kan relaxen, zwemmen, kajakken,... We regelden vervoer om naar daar en terug te gaan en er zijn rond het meer een paar hotels waar je voor 6 dollar gebruik kan maken van al hun faciliteiten. We gingen naar de monkey hut en konden dan op het meer kajakken, tuben, zwemmen en in de hangmatten liggen. Er zou ook een publiek strand moeten zijn maar dan kan je natuurlijk enkel zwemmen. Het begon ineens weer goed te regenen en twas goed dat we toch ergens konden schuilen. Tegen de middag scheen de zon weer en zochten we een lokaal restaurantje om naar de voetbal te kunnen kijken. Ergens is dat daar wel leuk om te doen met nog een paar toeriesten, wat straathonden en wat locals samen, buiten op je stoeltje.  Als er een goal werd gemaakt dan ging dat overal op tv in zowel mexico, guatemala als nicaragua als volgt = goooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooal(tot ze buiten adem waren) coca colaaaaaaaaaaaaaaaaa. grappig we.

En dan onze laatste dag in granada zijn we eerst naar de post geweest om een laatste pakje naar huis op te sturen. We hebben er wat mee gewacht want in nicaragua is het veel goedkoper ( 45 euro voor 7 kilo met vliegtuig) dan in guatemala. Het enige nadeel was dat er weer geen dozen waren(onze vriend leo heeft er voor ons gevonden) en zelfs geen plakband. En nadat dat achter de rug was hebben we een ferry genomen naar isla ometepe. Het was spotgoedkoop om vier u lang op een boot te zitten. Eiland ometepe ligt in het nicaragua meer en zijn eigenlijk twee vulkanen waarvan de lava vroeger een verbinding tussen de twee heeft gemaakt. Dat is nu dus bewoond en een zeer speciale plek om naartoe te gaan. We hadden weer eens geluk met het weer en konden de vulkanen al van ver zien. De ene(conception) is perfect kegelvormig en nog actief en de andere wat kleiner en niet meer actief(maderas). Ze stonden al klaar om je mee te nemen naar het centrum van altagracia, het dichtsbijzijnde stadje. We wilden daar niet blijven maar moesten er toch een nachtje slapen. De dag erna zijn we dan al vroeg met de bus naar hotel el porvenir geweest. Ver weggestoken tussen de twee vulkanen en een oase van rust. Twas goed om er eens te chillen maar nogal ver weg van alles. De keuken ging er al toe om 18 u en er was niet iets in de buurt om naartoe te gaan. Het zicht op de vulkaan conception was wel subliem.  Smorgens werden we gewekt met de luide knallen van de mangos die op het dak vielen.

Een dag hebben we mountenbikes gehuurd om naar het strand van santo domingo te gaan, el ojo de aqua(een waterbron waar je in kon zwemmen) en ja gewoon om het eiland wat te kunnen verkennen. De wegen zijn daar zo slecht!!! vol putten, uitstekende stenen, modder, bergop, bergaf, slechte fiets... Ik heb het wat vroeger opgegeven. Dat ging echt niet vooruit en de regen maakte het nog erger.  Santo domingo vonden we wel leuk dus zijn we dan naar daar verhuisd om daar nog een nachtje te gaan slapen. Er zijn slechts een paar hotelletjes en een lokaal restaurantje maar twas leuk relaxen aan het strand en omdat er daar geregeld stroompannes zijn was het s avonds lekker stil. haha.  We hebben daar ook de finale van het voetbal in het plaatselijk restaurantje gezien.       De rest van het eiland bevat wat kleine dorpjes met arme gezinnen die in simpele stenen huisjes wonen en vooral van landbouw en visvangst leven. Je ziet langs de wegen ook veel varkentjes, kipjes en koetjes lopen.

Toen we het eiland beu waren namen we de bus(die zo volzat dat zelfs een slang het overdreven zou gevonde hebben) naar moyogalpa om van daar de ferry naar het vasteland te nemen. Er zijn vanaf daar niet alleen ferries maar ook lanchas. Kleinere vissersboten die ze ook volstampen met mensen en rommel. We hebben dan maar zoiets genomen. Het water was kalm dus de tocht was rustig. We hebben zo horrorverhalen gehoord over zulke boten op wild water... Dan deelden we een taxi met iemand naar rivas en van daaruit namen we de bus naar san juan del sur, waar we nu zitten. Een stadje aan de pacifische kust gekend om te surfen en met een laidback sfeer, leuke restaurants en bars, niet veel verkeer... alleen regent het nu weer en het strand is niet echt spectaculair. De busrit was wel heel grappig. Toen we nog een tijdje moesten wachten op de chauffeur kwamen ze constant de bus op en af om dingen te verkopen. Eten, drank, cds, onderbroeken, tv bakjes, ajuin, ijscreme, scheermesjes,.... je moest er niet naar de markt want de markt kwam naar je toe.

Nu gaan we nog wat niksen, hopelijk bij mooi weer wat op het strand rondhangen en binnen een paar dagen vertrekken we richting costa rica.

We hebben nog 7 weken te gaan!!!!!

Tot later

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx