nieuw zeeland deel 3(the end)

Hey hey,

Hier volgt dan het laatste verslag van nieuw zeeland. We hebben net met spijt in het hart ons vervoer en huis van de laatste weken terug moeten afgeven hier in auckland. We zullen die auto missen. Hij heeft dat goed doorstaan op al die ongeasfalteerde wegen, slingerwegen,putten en bulten,etc...

Na het vorige verslag waren we nog een paar dagen op het zuidereiland en bezochten we nog kort het gezellige stadje nelson en hebben we een lange dagwandeling door de marlbourough sounds gemaakt.  Door tijdsgebrek deze keer geen meerdaagse trektocht maar wel een stuk van de queen charlotte track. De marlbourough sounds zijn hier geen fjorden maar stukken bergachtig landschap die lang geleden gezakt zijn en dan ondergelopen zijn door zeewater. Omdat het ook weer stralend weer was gaf ons dat mooie zichten. Aaah die groene heuvels, gele bloemetjes, blauw water,....     Je moet toch altijd steeds een tijdje door bos wandelen eer je een prachtig uitzichtpunt hebt maar in nieuw zeeland wandelen door bossen dat is gewoon leuk. Het stikt hier van de varens en deze zijn daarmee ook een symbool van nieuw zeeland. Ze zijn hier soms meters hoog en lijken op palmbomen. Maar het tofste is dat in de bossen hier je soms wordt achtervolgd door vogeltjes. Door robins en fantails. De fantails zijn erg herkenbaar aan hun staart en ze zijn zo nieuwschierig naar mensen. Ze fladderen voor je, achter je,...De robins komen ineens voor je staan en zitten dan gewoon te gapen naar je. Grappig. Ook al die vogels hun gezang hier lijkt uit het vogeltjesgezang uit sprookjes te komen. Zo van" de zon schijnt lalala, ik ben zo vrolijk, fluit fluit fluit" Je wordt er gewoon happy van als je ze hoort.                                                                                                   

De Marlbourough sounds zijn niet alleen de sounds maar ook de regio is gekend voor hun wijproductie. We reden er een stukje door en zo ver je kon zien zag je druifplantages. We hebben een paar keer een sauvingnon blanc gedronken en ze smaakte super. (maar wij zijn wel geen kenners natuurlijk) Dat kun je hier dan wel gelukkig goedkoop kopen en tsmaakt allesinds stukken beter dan hun speights pipibier. Opmerkelijk is ook dat zij geen kurken in hun flessen steken. Allemaal met een schroefdop. tiens tiens

De dag erna mochten we om 5u uit ons nest want we moesten met de ferry(dat je vooraf moest boeken) naar de overkant en dus naar het noordeiland. In drie uurtjes waren we daar en dan hebben we gereden gereden gereden om uit de drukte weg te zijn. De stad waar we aanmeerden was Wellington en dat is ook de hoofdstad van nz. Naart schijnt een gezellige stad maar we hadden niet zoveel tijd of zin meer om in een stad rond te lopen. Het verschil met het zuideiland viel ons onmiddelijk op. Zoveel meer verkeer, grotere wegen, de kleine stadjes op de kaart zijn nu steden met allemaal hun eigen mc donald, burger king en supermarkten en dus ook veel meer volk. Ja zelfs tot ver buiten de hoofdstad. Voor zij die de maori cultuur van het land kennen ,deze mensen leven ook het meeste op het noordeiland. Je ziet ook ineens veel meer polynesische mensen en in auckland zelfs erg veel.

Gelukkig zijn er op het noordeiland nog veel rustige en eenzame stukjes. Dus achter onze aankomst zijn we doorgereden tot aan wanganui. Daar heb je een heuvelachtig gebied waar de wanganui rivier door stroomt en nog maoris wonen in petitterige dorpjes. Je moet zelfs uitgenodigd zijn om in die dorpjes te mogen stoppen. De route liep langs de rivier (de wanganui river road) en dat was weer scenic en verlaten tot en met.  Er was daar ook een gratis camping(dat niet in hun boekje stond) en dus ideaal voor ons.  De dag erna reden we verder en was het ineens gedaan met het mooie weer. We reden tot aan wakapapa(die maori namen van stadjes zijn soms echt hilarisch), ons beginpunt van het tongariro national parc. Maar regen regen regen dus geen zichten. Er staan daar drie vulkanen en je kan er de populairste dagwandeling van nz maken. De tongariro crossing.  We stopten aan de Isite voor informatie over het weerbericht de volgende dagen. De dag erna zou het beter weer worden dus hadden we geluk want bij slecht weer rijden er ook geen shuttles naar en van de wandeling. Die nacht bleven we op een doc camping in de buurt en zijn we de hele nacht gepest geweest door alweer muizen maar deze keer dus wel in de auto. We hebben alles 2 keer binnenste buiten gekeerd en toch bleef je ze horen. Zot werden we ervan! Nadat we ons brood en alles met kruimels in 2 zakken en nog eens in de frigobox gedraaid hadden, waren we er vanaf. Nog vier uurtjes kunnen slapen en dan nogal moe begonnen aan de dagwandeling. We gingen met een shuttle naar het beginpunt van de track en waren blijkbaar niet de enige met hetzelfde plan want een massa volk begon op dat moment ook aan hun dagtocht. Damn dat was wel minder want je liep precies constant in een rijtje. Het weer was ook nog niet echt van datte maar na een uurtje wandelen begon het op te klaren en zag je de mist naar boven gezogen worden om dan ineens na 10 seconden volledig weg te zijn. Heel vreemd was dat. En daar stonden we dan. Onder een stralend zonnetje, in een vulkanisch veld vol gestolde lavabrokken met zicht op twee vulkanen. Tongariro en ruapehu ook wel gekend als mount doom van uit de film lord of the rings. Machtige vulkaan dat dat is. Bijna perfect kegelvormig. Het werd een vrij zwaar klimtje naar boven tussen een pak andere puffende en naar zweet stinkende mensen maar alweer met als beloning een meeeeeeeeeega zicht. We liepen ook nog door kraters, een helderblauw meer en langs de emerald lakes. Je kan die goed zien op de fotos want de kleuren zijn echt fel!. Ze zijn echt ni gephotoshopt we!!  Het gebied boven rook ook vrij hard naar de zwavel en dat stinkt naar rotte eieren. Door het heldere weer zagen we ook vulkaan taranaki 150 kilometer verder. Na onze tocht van 6.5 uur namen we de shuttle terug naar onse auto en reden we weg uit dit zalig gebied. Op naar de andere vulkaan. Taranaki. Deze ligt dicht aan zee, is ook kegelvormig en diende als fuji(japan) in de film the last samurai. Om daarnaartoe te rijden kozen we voor route 43 de forgotten world highway. 100 kilometers door een merkwaardig gebied van groene heuvels, vol grazende schaapjes, riviertjes, oude spoorwegen en kleine western dorpjes. De kilometers gingen maar moeizaam voorbij want het baantje kronkelde enorm en ging heuveltjes op, heuveltjes af,..   en ja het leek inderdaad wel vergeten en we voelden er ons soms heel eenzaam. Maar dat is net wat we wilden.  We reden ook voorbij wangamomona. Dat is een gehucht dat zich onafhankelijk heeft verklaard. En ze hadden ooit een geit en poedel als president. Echt waar dus!

Op het einde van dat baantje kom je uit aan het stadje stratford. Van daaruit zou je mooi zicht moeten hebben op die vulkaan maar niet dus....bewolkt en geen vulkaan te zien. We zijn er een eindje op gereden en dan ineens boven een paar wolken konden we de top zien. Maar twas van korte duur en na een tijdje gewacht te hebben zijn we naar doorgereden. Twas de moeite niet om er te gaan wandelen als je toch niks ziet. We zijn teruggekeerd via de forgotten world highway(is gewoon mooier dan die drukkere banen) richting taupo.  Een lange rit in regenachtig weer maar eens in taupo was de zon er weer juuuuuuj. Taupo ligt aan het grootste meer van nieuw zeeland(lake taupo) dat door een grote vulkanische ontploffing ontstaan is.  Je had er mooi zicht op de vulkanen van tongariro national parc in de verte. We bezochten kort het stadje en kochten er ons boek van mexico want dat begint ook heel erg te naderen. We zagen dat ze soeur sourire van stijn coninx in de cinema daar speelden.  Er was een grote gratis camping naast de stad waar veel arme mensen gebruik van maakten. Via een andere tourist hoorden we dat er gratis hot springs in de buurt waren. Dat zijn we de dag erna heel vroeg gaan checken en inderdaad. Via een watervalletje stroomde heet water de rivier in. Twas soms toch wel heel erg warm. We hebben er een uurtje van geprofiteerd en dan verder gereden naar en nog meer vulkanisch gebied. Rotorua. Onderweg stopten we aan het thermisch gebied orakei orako. Je moet weten... Bijna alle natuurlijke bezienswaardigheden in nieuw zeeland zijn gratis. Behalve de thermische gebieden in het noorden die prive bezit zijn. Er zijn er erg veel en hebben we besloten er maar twee te doen.  Dus orakei is zo een gebied en dat wil dan zeggen dat er vulkanische activiteit net onder de grond is. Je ziet er terassen van mineralen, borrelend water, geysers, borrelende modder, vlaktes vol kraters waar stoom uit komt, etc.... Erg de moeite allemaal. De tweede die we bezochten was de populaire wai o tapu. Even getwijfeld om deze ook te bezoeken maar twas meer dan de max. Er waren nog meer kraters, nog meer borrelende putten, het gigantische kokende meer dat ze champagne lake noemen(zie foto met de orange randen) ,veel kleurrijke tafferelen van al de stoffen dat het warme water afgeeft en een geel meer!!! En het stonk er vollen bak naar rotte eieren. Miljaar. De populairst atractie van het park is de lady knox geyser. Ze steken die elke dag 1 keer aan met een stuk zeep. Dan spuit ze een uur aan een stuk water tot 20 m de hoogte in.                                                                                                       Een beetje verder uit het park was er weer een gratis hotspring in een rivier waar we een paar uurtjes in gelegen hebben. Wat babbelend met een paar locals. zaaaaaaaaaaalig...

Dan reden we tot aan de vrij grote stad rotorua. Als je cultuur wil opsnuiven dan moet je daar zijn want daar heb je nog veel maori dorpjes met traditionele concerten en al. Maar dat hebben we voor een andere keer gelaten. In de stad zelf hangt een vreemd luchtje want ze is ook op een vulkanisch gebied gebouwd. Het meer ernaast is een vulkaan en in het stadspark zie je constant afgezette stukken waar je dan ook naar borrelende toestanden kan gaan kijken en het zijn er echt wel massas. Je moet niet naar zo een park gaan want daar heb je het gewoon voor niks. ;-) Overal waar je rond je keek zag je wel ergens rookpluimen uitkomen. Het is eens wat anders dan in onze parken. Maar zelfs aan de supermarkt wat verder uit het stad rook je nog altijd die geur. bweeeeeekes!! Zij zullen er hopelijk wel wat aan gewend zijn.   En dan was het van ja we hebben nu nog een paar dagen.... waar zullen we nog naartoe gaan want op het noordeiland is er toch ook een hoop te zien hoor. We hebben onze laatste dagen dan maar gespendeerd in coromandel. Een groot gebied met groene heuvels, stranden, oude dorpjes, verlaten baantjes,....goed voor ons om nog het een en ander te doen maar ook niet te veel e ;-)  We wilden niet te veel meer rondrijden en vooral een beetje genieten. Het is er een beetje een historisch gebied voor de nieuw zeelanders zelf want ze hebben er restanten van het goudmijnen van vroeger en wat oude spoorwegen, oude tunnels, ruines van oude fabrieksgebouwen (jaren 40 of zo) tjah kijk cultureel gezien of historisch is nieuw zeeland toch een beetje saai hoor. Maar zwijgen tegen hen e!!! 

We hebben we nog een dagwandeling (alweer klimmen!!!!!!) in kauaeranga valley gemaakt naar de top(700m) van de pinacles. Dat zijn grillig gevormde groene heuveltoppen. We zaten in dat gebied ook eens helemaal alleen op een prachtige camping! Ja alleen met al de possums erbij natuurlijk. :-)possums zouden trouwens buidelratten zijn en zijn in australie beschermd. :-/ We zijn ook nog naar de beroemde hot water beach geweest en dat was lachen. Er is in hahei een klein plekje op het strand waar je twee uur voor laagtij en twee uur erna je eigen spa kan maken door simpel een put in het zand te graven want daar komt heet water uit de grond. We waren er ruim op tijd bij en door wat hulp van de locals lagen we algauw met onze poep in een plasje warm water. We dachten dat het wel wat uitgebreid op het strand zou te vinden zijn maar het is erg plaatselijk en als er veel volk is moeten die maar hun beurt afwachten. Tegen laagtij kwam er toch wel al een pak volk af. Allemaal aan het sukkelen op zoek naar dat warm water. Uiteindelijk lagen we bijna allemaal samen in 1 put water want iedereen kwam er toch bijzitten. Alleen de golven spoelden soms genadeloos onze put ,waar we zwaar aan gezwoegd hadden ,weer weg. En het water was soms wel eeeeeeeeeeeerg heet!!! Twas wel ne keer speciaal om te doen. En we hebben zo achteraf nog ne keer kunnen douchen. Dan hebben we ook nog een mooi stukje strand bezocht dat cathedral cove noemt door de prachtige door zeewater uitgesneden rotsformaties die je daar hebt. En voor de rest hebben we nog de lange tocht naar het uiterste noorden(jacksons bay) van coromandel gemaakt waar we echt het einde van de wereld gevoel hadden. Behalve een camping aan het strand, wat boeren en schapen had je daar niks!!! Dat was zo raaaaaaar. Er waren zelfs bijna geen toeriesten. De weg erheen was zelfs griezelig met allemaal grote vreemde bomen , een heel diepe afgrond en bijna nergens een levende ziel te bespeuren(wel veel dode possums).  We hebben daar dan onze rugzak gemaakt, de auto uitgekuist en nog een mooie strandwandeling gemaakt. Tijdens onze terugtocht langs datzelfde baantje en laatste avond in de auto werden we wel nog getrakteerd op een schouwspel in zee van......een massa dolfijnen!!! waaaaaaaauw. Sjanche dat we dat gezien hadden. Twaren er zeker 20 en je zag ze hoog uit het water springen net gelijk als in die shows in het boudewijnpark. Wat een afsluiter.

Nu zitten we dus nog een paar dagen in auckland alvoor we naar tahiti vliegen. Auckland valt best wel mee. We hadden grijzer en drukker verwacht maar het doet ons ergens een beetje aan san francisco denken. Heel gezellig, veel te zien en te doen.

We gaan hier nog een optredentje doen en misschien een filmtje. avatar speelt hier nog altijd in 3D dus misschien meepikken. We hebben ook nog een fles blauwe chimay gevonden. njammie. En het grappige is dat die paar keer dat we iets met alcohol kochten we onze identiteitskaart moesten tonen want hier kan je geen drank kopen als je nog geen 25 jaar bent. En de controle is streng.

Geniet maar weer vollen bak van de zalige fotootjes en tot later!!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx